Over dromen gesproken…

Hoe zal het lopen? Bestemming onbekend. Er is weer een nieuw jaar begonnen met voornemens, wensen, ideeƫn, dromen, plannen of wat dan ook.

Ja, ook ik verkende de lege ruimte van dit jaar.
En toen moest ik denken aan het volgende.
Vorig jaar in augustus maakte ik een tekeningetje van een verlangen.
Eerlijk gezegd kwam het voort uit frustratie, over teveel lawaai om me heen.
En bovendien te veel steen.
Van huizen, parkeerplaatsen en straten.
Hoe ik ook mijn best deed, ik kon me er niet voor afsluiten.
Ik verlangde naar stilte,
naar rust,
naar bomen,
naar vogelgeluiden,
Naar mos dat opveert als je erover heen loopt.

Een plek om mezelf te hervinden,
te defragmenteren,
opnieuw af te stemmen,
met mijn voeten het gras te kietelen.
Een plek om te zijn.

ZIJN.

In de natuur lukt me dat altijd goed.
De omhulling van de bomen,
de maan,
de sterren,
het krieken van de dag,
een regendruppel op mijn huid,
een windvlaag in mijn haar,
modder op mijn broek,
het wegsterven van het licht.

Ik maakte dus dat tekeningetje.
Het was een buitenhuisje.
Ik plaatste het op Facebook met de vraag of iemand zoiets voor mij wist.
Ik kreeg reacties, maar niet het gewenste resultaat.
Eigenlijk had ik ook niet echt een potje met geld beschikbaar.
En ik vroeg me af of ik wel realistisch was.
Toch zocht ik verder.
Mijn vriend bemoeide zich er inmiddels ook mee.
En via een reeks van zogenaamde toevalligheden,
ontdekten wij een verscholen niet-aangeharkte camping in het bos in Duitsland.
Er stond een oude stacaravan.
We mochten hem gratis overnemen.
Het was niet het huisje dat ik tekende, maar precies de plek waar alles aanwezig was waarnaar ik verlangde. Nog geen drie weken later was het voor elkaar. Ik had het niet kunnen verzinnen, maar toch ging het zo.
Vakantiehuis

 

 

 

 

 

 

Over dromen gesproken…

Mission Completed en Vakantiebestemming Bekend.

De houtkachel snorde behaaglijk. Mijn winterse botten werden zo diep doorwarmd dat ik me af en toe in mediterrane regionen waande. ’s Ochtends als ik wakker werd en mijn neus boven de deken stak, dan wist ik wel beter. Brrr wat koud. Niet voor eitjes. Koken deed ik in de schuur. Oud en Nieuw vierden we rond de vuurkorf onder een prachtige sterrenhemel. Ik realiseerde me weer eens hoe voedend en helend de natuur toch is en voelde me diep dankbaar.

Over dromen gesproken…
Ik voel de wens om deze plek in de toekomst tot een ontmoetingsplek te maken, waar ik mensen kan inspireren, opnieuw verbinden, voeden en helen. Hoe dat er precies uitziet weet ik nog niet, maar de ideeĆ«nmachine snort. Ik geloof dat ik binnenkort eens een tekeningetje ga maken…
Wordt vervolgd.

En jij, heb jij dromen voor het nieuwe jaar? Ik hoor het graag, laat het me weten!

Geplaatst in Blog.