Heb jij ook wel eens zo’n saai moment?

Ik schrijf graag, maar ik doe het veel te weinig. Dat wil ik veranderen. Want ik weet dat als ik ga schrijven mezelf vaak verbaas. Ik schrijf dan dingen op die ik nooit van tevoren verzonnen zou hebben. Daarmee word ik soms door mijn eigen woorden geraakt, verwonderd of geamuseerd. En dat word ik graag, het schudt mijn bestaan op. Want soms voelt het als een deken die te lang op bed gelegen heeft. Op zulke momenten zeg ik wel eens tegen mijn vriend dat ons leven zo saai is. En onuitgesproken verwacht ik van hem dat hij er ter plekke iets aan doet. Terwijl ik zelf niet eens weet wat. Een dansje in zijn zwembroek? Een verse uiteraard zelfgemaakte chipolatapudding uitserveren op een zilveren bord? In mijn oor fluisteren dat hij niet kan wachten tot we weer eens samen onder de sterren slapen? Ach, ik geloof dat het niet uit zou maken, want het zijn best wel dingen die we doen op regelmatige basis. Nou ja, in iets gewijzigde vorm dan. Dat zilveren bord hebben we niet en chipolatapudding eten we nooit. Dat vind ik ook veel te zoet en zou mijn maag alleen maar van streek brengen.

 

Mijn vriend zegt meestal niet zoveel terug als ik zulke ‘saaimomenten’ benoem. Een beetje ongeduldig kijk ik dan onderzoekend naar zijn gezicht, alsof zijn lippen dan eerder zouden gaan bewegen om de juiste woorden te zeggen. Dat wil zeggen, de woorden die ík wil horen. Maar meestal zie ik niet meer dan een lichte glimlach rond zijn gezicht dartelen. Zonder dat hij overigens een spier vertrekt. Toch zie ik het en dan weet ik weer. Het is helemaal niet waar wat ik zeg. Mijn leven is niet saai. Als ik een diagram van mijn gevoelens gedurende de dag zou bijhouden, zouden daar heel wat pieken en dalen in zitten. Net zoals bij zo’n weergave van de hartslag die je op de modernste telefoons voorbij ziet marcheren als je je vinger op de sensor legt. Nee, ik raak al ontroerd van een enkel paardenbloempluisje dat door de lucht zweeft op weg naar onbekende bestemming. Gek word ik er soms van en dan roep ik dat ik wat minder indrukken wil, mezelf opsluiten in een kamer met alleen maar witte muren. Een ‘anti-saaimoment’. Ja die heb ik ook.

 

Maar wat zegt zo’n ‘saaimoment’ dan? Als ik er nog wat beter naar kijk, dan is het meer een gevoel van een leemte, tussen twee dingen in zweven, iets willen maar niet goed weten wat. Meestal helpt het  mij om op zo’n moment iets te ondernemen, een rondje rennen in de regen, de afwas doen, een pompoen in stukjes hakken en soep maken of blootsvoets dansen op het natte gras. Meestal ben ik er dan wel weer en dan ontdek ik bijvoorbeeld dat ik best wel weet wat ik wil, maar dat ik het niet zo goed durf of weerstand voel om te beginnen. Zoals bijvoorbeeld een blog schrijven en het op mijn website publiceren… De remedie? De weerstand even groeten en dan gewoon beginnen. Welkom bij mijn eerste blog.

Heb jij ook van die ‘saai-momenten’ in je leven? Wat betekenen ze bij jou? En hoe ga jij er mee om? Ik ben benieuwd!

pompoensoep

Geplaatst in Blog.