Wie durft te verdwalen, vindt nieuwe wegen, zei Erasmus. Soms bestaat zo’n dwaaltocht uit een lichaam dat niet lijkt mee te werken. Je bent moe, hebt pijn en je weet niet hoe het zo gekomen is. Je steekt een kaars aan, je doet zen, maakt zin, zoekt de zon, maar toch blijf je last houden van je klacht. En dan zegt de buurvrouw ineens tegen je: heb je al eens aan acupunctuur gedacht?
Zo kwam er laatst een man bij mij die pijn aan zijn been had, al best een tijd. Hij deed iedere ochtend rek- en strekoefeningen, ging op tijd naar bed en vroeg zich af waarom zijn ene been niet wou, want als hij naar beneden keek zag zijn rechter been er net zo uit als zijn linker, zij het in spiegelbeeld.
Ik ben sceptisch, zei hij meteen de eerste keer. Maar zijn hoop op verbetering was net iets groter, dus ging hij toch bij mij op de behandeltafel liggen. En zo waar, na één behandeling voelde hij al verbetering. Na vijf behandelingen vond hij het tijd om te stoppen, want hij had nog amper last. Maanden later kwam hij nog eens terug, want zijn klacht speelde op. Voor hem was acupunctuur een nieuwe weg geworden.